s229

با یاد و نام خداوند و به امید بر آورده شدن حاجات و سلامتی و به راه راست هدایت شدن تمام انسان ها ؛

هر روز یک صفحه 

صفحه دویست و بیست و نه (63-71)

 

سورةُ هُود

 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم‏

 

قالَ یا قَوْمِ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ کُنْتُ عَلى‏ بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّی وَ آتانی‏ مِنْهُ رَحْمَةً فَمَنْ یَنْصُرُنی‏ مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَیْتُهُ فَما تَزیدُونَنی‏ غَیْرَ تَخْسیرٍ (63)

 

وَ یا قَوْمِ هذِهِ ناقَةُ اللَّهِ لَکُمْ آیَةً فَذَرُوها تَأْکُلْ فی‏ أَرْضِ اللَّهِ وَ لا تَمَسُّوها بِسُوءٍ فَیَأْخُذَکُمْ عَذابٌ قَریبٌ (64)

 

فَعَقَرُوها فَقالَ تَمَتَّعُوا فی‏ دارِکُمْ ثَلاثَةَ أَیَّامٍ ذلِکَ وَعْدٌ غَیْرُ مَکْذُوبٍ (65)

 

فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّیْنا صالِحاً وَ الَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ مِنْ خِزْیِ یَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ الْقَوِیُّ الْعَزیزُ (66)

 

وَ أَخَذَ الَّذینَ ظَلَمُوا الصَّیْحَةُ فَأَصْبَحُوا فی‏ دِیارِهِمْ جاثِمینَ (67)

 

کَأَنْ لَمْ یَغْنَوْا فیها أَلا إِنَّ ثَمُودَ کَفَرُوا رَبَّهُمْ أَلا بُعْداً لِثَمُودَ (68)

 

وَ لَقَدْ جاءَتْ رُسُلُنا إِبْراهیمَ بِالْبُشْرى‏ قالُوا سَلاماً قالَ سَلامٌ فَما لَبِثَ أَنْ جاءَ بِعِجْلٍ حَنیذٍ (69)

 

فَلَمَّا رَأى‏ أَیْدِیَهُمْ لا تَصِلُ إِلَیْهِ نَکِرَهُمْ وَ أَوْجَسَ مِنْهُمْ خیفَةً قالُوا لا تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنا إِلى‏ قَوْمِ لُوطٍ (70)

 

وَ امْرَأَتُهُ قائِمَةٌ فَضَحِکَتْ فَبَشَّرْناها بِإِسْحاقَ وَ مِنْ وَراءِ إِسْحاقَ یَعْقُوبَ (71)

 

 

ترجمه فارسی

 

گفت: اى قوم من! مرا خبر دهید اگر من بر دلیلى روشن از سوى پروردگارم متکى باشم و از سوى خود رحمتى به من عطا کرده باشد، چنانچه [در ابلاغ پیامش‏] از او نافرمانى کنم، چه کسى مرا [از عذابش‏] نجات مى‏دهد؟ پس شما [در صورتى که خواسته‏هاى بى‏جایتان را بپذیرم‏] چیزى جز خسارت بر من نمى‏افزایید. (63)

و اى قوم من! این ناقه خداست که براى شما [در اثبات صدق نبوّت من‏] نشانه‏اى [عظیم‏] است، پس بگذاریدش در زمین خدا بچرد، و هیچ آسیب و گزندى به او نرسانید که عذابى زود هنگام شما را خواهد گرفت. (64)

پس آن را [از روى طغیان و سرکشى‏] پى کردند. پس صالح گفت: سه روز [فرصت دارید که‏] در خانه‏هایتان از زندگى برخوردار باشید. این وعده‏اى بى‏دروغ است. (65)

پس هنگامى که فرمان ما [بر عذاب آنان‏] فرا رسید، صالح و آنان را که همراه او ایمان آورده بودند با رحمتى از سوى خود نجات دادیم، و از خوارى و رسوایى آن روز [رهایى بخشیدیم‏]. مسلماً فقط پروردگارت نیرومند و تواناى شکست‏ناپذیر است. (66)

و کسانى را که ستم کردند، فریاد مرگبار فروگرفت، پس در خانه هایشان به رو درافتاده جسمى بى‏جان شدند. (67)

گویى در آنجا اقامت نداشتند. آگاه باشید! قطعاً قوم ثمود به پروردگارشان کافر شدند. هان! دورى [از رحمت خدا] بر قوم ثمود باد. (68)

و به راستى فرستادگان ما ابراهیم را مژده آورده سلام گفتند، او هم گفت: سلام [بر شما]. و درنگ نکرد تا گوساله‏اى بریان [براى آنان‏] آورد. (69)

و چون دید دست‏هایشان به سوى غذا دراز نمى‏شود، آنان را ناشناس یافت و از آنان احساس ترس و دلهره کرد، گفتند: مترس که ما به سوى قوم لوط فرستاده شده‏ایم. (70)

پس همسرش در حالى که ایستاده بود [از شنیدن گفتگوى فرشتگان با ابراهیم‏] خندید. پس او را به اسحاق و پس از اسحاق به یعقوب مژده دادیم. (71)

 

ترجمه انگلیسی

 

He said:" My folk, have you considered whether I bring any explanation from my Lord? He has given me mercy from Himself. Who will support me against God if I were to disobey Him? You would only make me lose even more.) 63 (

" My people, this she-camel belonging to God is a sign for you. Let her pasture on God's earth and do not hurt her in any way lest some torment should overtake you from near at hand.") 64 (

Still they mistreated her, so he said:" Enjoy yourselves in your homes for three days] more [! That is a promise which will never be repudiated.") 65 (

Once Our command came along, We saved ali and those who believed along with him from the disgrace of that day through mercy from Ourself. Your Lord is the Strong, the Powerful.) 66 (

The Blast caught those who had been doing wrong, so one morning they lay cowering in their homes.) 67 (

It was just as if they had never prospered there. Had not Tham d disbelieved in their Lord? Was it not:" Away with Tham d!"?) 68 (

) VII (Our messengers came to Abraham with good news. They said:" Peace!"; he said:" Peace!", and immediately set about bringing in a roast calf.) 69 (

When he saw their hands did not reach out towards it, he felt uneasy with them and started to be afraid of them. They said:" Do not act afraid; we have been sent to Lot's folk.") 70 (

His wife was standing by and she laughed, so We informed her about Isaac, and following Isaac, Jacob.) 71 (