s206

با یاد و نام خداوند و به امید بر آورده شدن حاجات و سلامتی و به راه راست هدایت شدن تمام انسان ها ؛

هر روز یک صفحه 

صفحه دویست و شش  (118-122)

 

سورةُ التّوبَة

 

وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذینَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَیْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلاَّ إِلَیْهِ ثُمَّ تابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ (118)

 

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقینَ (119)

 

ما کانَ لِأَهْلِ الْمَدینَةِ وَ مَنْ حَوْلَهُمْ مِنَ الْأَعْرابِ أَنْ یَتَخَلَّفُوا عَنْ رَسُولِ اللَّهِ وَ لا یَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِهِ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ لا یُصیبُهُمْ ظَمَأٌ وَ لا نَصَبٌ وَ لا مَخْمَصَةٌ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ لا یَطَؤُنَ مَوْطِئاً یَغیظُ الْکُفَّارَ وَ لا یَنالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَیْلاً إِلاَّ کُتِبَ لَهُمْ بِهِ عَمَلٌ صالِحٌ إِنَّ اللَّهَ لا یُضیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنینَ (120)

 

وَ لا یُنْفِقُونَ نَفَقَةً صَغیرَةً وَ لا کَبیرَةً وَ لا یَقْطَعُونَ وادِیاً إِلاَّ کُتِبَ لَهُمْ لِیَجْزِیَهُمُ اللَّهُ أَحْسَنَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ (121)

 

وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ (122)

 

ترجمه فارسی

 

و [نیز رحمتش‏] شامل حال آن سه نفرى [بود] که [با بهانه تراشىِ واهى از شرکت در جنگ‏] بازمانده بودند [و همه مسلمانان به دستور پیامبر با آنان قطع رابطه کردند] تا جایى که زمین با همه وسعت و فراخى‏اش بر آنان تنگ شد و [از شدت غصه، اندوه و عذاب وجدان‏] دل‏هایشان هم در تنگى و مضیقه قرار گرفت، و دانستند که هیچ پناهگاهى از خدا جز به سوى او نیست پس خدا به رحمتش بر آنان توجه کرد تا توبه کنند زیرا خدا بسیار توبه‏پذیر و مهربان است. (118)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از خدا پروا کنید و با صادقان باشید [صادقانى که کامل‏ترینشان پیامبران و اهل بیت رسول بزرگوار اسلام هستند.] (119)

شایسته نیست که اهل مدینه و بادیه‏نشینانى که پیرامون آنانند، از رسول خدا تخلف کنند و آنان را نسزد که به سبب پرداختن به خویش از حفظ جان او [در شداید و سختى‏ها] دریغ ورزند زیرا هیچ تشنگى و رنج و گرسنگى در راه خدا به آنان نمى‏رسد، و در هیچ مکانى که کافران را به خشم مى‏آورد، قدم نمى‏گذارند، و از هیچ دشمنى انتقام نمى‏گیرند [و با نبرد با او به کام دل نمى‏رسند] مگر آنکه به پاداش هر یک از آنان عمل شایسته‏اى در پرونده آنان ثبت مى‏شود چرا که خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمى‏کند. (120)

و هیچ مال کوچک و بزرگى را هزینه نمى‏کنند و هیچ سرزمینى را [براى نبرد با دشمن یا انجام کار خیرى‏] نمى‏پیمایند مگر آنکه در پرونده اعمالشان ثبت مى‏شود، تا خدا آنان را به بهتر عملى که همواره انجام مى‏دادند، پاداش دهد. (121)

و مؤمنان را نسزد که همگى [به سوى جهاد] بیرون روند چرا از هر جمیعتى گروهى [به سوى پیامبر] کوچ نمى‏کنند تا در دین آگاهى یابند و قوم خود را هنگامى که به سوى آنان بازگشتند، بیم دهند باشد که [از مخالفت با خدا و عذاب او] بپرهیزند. (122)

 

ترجمه انگلیسی

 

As for the three who were left behind, until the earth seemed too cramped for them, spacious though it is, and even their souls seemed to strangle them and they thought there would be no refuge from God except through Himself; then He relented towards them so they might repent. God is Ever- Turning, Merciful.) 118 (

) XV (You who believe, heed God and stand by those who are truthful.) 119 (

It is not for the people of Madina nor any desert Arabs who) live (around them, to lag behind God's messenger nor to prefer themselves ahead of himself. That is so no thirst would afflict them, nor any stress nor starvation along God's way, nor would they adopt any stand which would irritate disbelievers, nor gain any acquisition from an enemy, unless some honorable action were recorded for them because of it. God does not waste the wages of those who act kindly.) 120 (

They could not provide for any outlay small or great, nor cut across a valley unless it were prescribed for them, so that God may reward them for the finest things they have been doing.) 121 (

Believers should not march forth in a body; if a squadron from each division of them should march forth, they should still instruct] others [in religion and warn their folk when they return to them so that they may take precautions.) 122 (