s193

با یاد و نام خداوند و به امید بر آورده شدن حاجات و سلامتی و به راه راست هدایت شدن تمام انسان ها ؛

هر روز یک صفحه

صفحه صد و نود و سه (37-40)

 

سورةُ التّوبَة

 

إِنَّمَا النَّسی‏ءُ زِیادَةٌ فِی الْکُفْرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذینَ کَفَرُوا یُحِلُّونَهُ عاماً وَ یُحَرِّمُونَهُ عاماً لِیُواطِؤُا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللَّهُ فَیُحِلُّوا ما حَرَّمَ اللَّهُ زُیِّنَ لَهُمْ سُوءُ أَعْمالِهِمْ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرینَ (37)

 

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ما لَکُمْ إِذا قیلَ لَکُمُ انْفِرُوا فی‏ سَبیلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَ رَضیتُمْ بِالْحَیاةِ الدُّنْیا مِنَ الْآخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ قَلیلٌ (38)

 

إِلاَّ تَنْفِرُوا یُعَذِّبْکُمْ عَذاباً أَلیماً وَ یَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَیْرَکُمْ وَ لا تَضُرُّوهُ شَیْئاً وَ اللَّهُ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ (39)

 

إِلاَّ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذینَ کَفَرُوا ثانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُما فِی الْغارِ إِذْ یَقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکینَتَهُ عَلَیْهِ وَ أَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْها وَ جَعَلَ کَلِمَةَ الَّذینَ کَفَرُوا السُّفْلى‏ وَ کَلِمَةُ اللَّهِ هِیَ الْعُلْیا وَ اللَّهُ عَزیزٌ حَکیمٌ (40)

 

ترجمه فارسی

 

بى‏تردید به تأخیر انداختن [حرمت ماهى به ماه دیگر] افزایشى در کفر است [و این بدعتى است که سردمداران کفر] کافران را به سبب آن [نسبت به ماه‏هاى حرام واقعى‏] گمراه مى‏کنند، یک سال ماه حرام را حلال مى‏شمارند و در دیگر سال آن را حرام مى‏دانند تا با شماره ماه‏هایى که خدا حرام کرده هماهنگ و مطابق سازند ولى [در نهایت‏] آنچه را خدا حرام کرده از پیش خود حلال مى‏کنند زشتى کارهایشان در نظرشان آراسته شده و خدا گروه کافران را هدایت نمى‏کند. (37)

اى اهل ایمان! شما را چه عذر و بهانه‏اى است هنگامى که به شما گویند: براى نبرد در راه خدا باشتاب [از شهر و دیارتان‏] بیرون روید به سستى و کاهلى مى‏گرایید [و به دنیا و شهواتش میل مى‏کنید؟!] آیا به زندگى دنیا به جاى آخرت دل خوش شده‏اید؟ کالاى زندگى دنیا در برابر آخرت جز کالایى اندک نیست. (38)

اگر باشتاب بیرون نروید، خدا شما را به عذابى دردناک عذاب مى‏کند و گروه دیگرى را به جاى شما مى‏آورد و شما [با نرفتن به میدان نبرد] هیچ زیانى به خدا نمى‏رسانید و خدا بر هر کارى تواناست. (39)

اگر پیامبر را یارى ندهید، یقیناً خدا او را یارى مى‏دهد چنان که او را یارى داد هنگامى که کافران از مکه بیرونش کردند در حالى که یکى از دو تن بود، آن زمان هر دو در غار [ثور نزدیک مکه‏] بودند، همان زمانى که به همراهش گفت: اندوه به خود راه مده خدا با ماست. پس خدا آرامش خود را [که حالت طمأنینه قلبى است‏] بر پیامبر نازل کرد، و او را با لشکریانى که شما ندیدید، نیرومند ساخت، و شعار کافران را پست‏تر قرار داد، و شعار خداست که شعار والاتر و برتر است و خدا تواناى شکست‏ناپذیر و حکیم است. (40)

 

ترجمه انگلیسی

 

Postponing it will only] lead to [an increase in] their [disbelief: those who disbelieve are led astray by it; they permit it one year and ban it another year so they make up for any number that God has forbidden and) even (permit something God has forbidden. Their evil actions seem attractive to them, although God does not guide disbelieving folk.) 37(

) VI (You who believe, what is wrong with you when you are told:" March off in God's cause!"? Do you feel weighted down to the ground? Are you more satisfied with worldly life than with the] prospect of the [Hereafter? The comfort of worldly life will mean so little in the Hereafter.) 38(

Unless you march away, He will punish you with painful torment and substitute you with some other folk. You will not harm Him in any way, for God is Capable of everything!) 39(

If you do not support him, well God did support him when those who disbelieved expelled him as the second of two, when they were both in the Cave, as he told his companion:" Do not worry; for God is with us." So God sent His serenity down on him and aided him with troops you did not see, and placed the word of those who disbelieved lowest, while God's word remained supreme. God is Powerful, Wise.) 40(