پروردگارا...

پروردگارا !

در این لحظه های بی کسی ، فقط تویی تنها دادرسم...

پروردگارا هر چه با آفریده هایت درد دل می کنم ، این دلم آرام نمی گیرد...

عزیزانم ، عشقهایم، نفسهایم را تنها به تو می سپارم ، چون تنها تویی که هیچ گاه غفلت نمی کنی ...

هیچ گاه فراموش نمی کنی ...

به خاطر آن منّت سر کسی نمی گذاری...

شرط و شروط نمی گذاری...

نا امید نمی کنی ...

و اگر خدای ناکرده ...... می دانم که از حکمت تو حکیم و آگاه بوده است...

و اگر می دهی از رحمت و کرم تو بزرگوار بوده است ...

پروردگارا چگونه است که هنگام انجام کاری برای آفریده هایت یا سپاسگذاری از آن ها، در صورت اشتباه یا کم کاری ، حتی اگر پنهانی باشد عرق شرم می ریزم و هر طور شده آن را انجام می دهم ...

اما..اما برای تو و در حضور تو هیچ شرمی ندارم و بارها اشتباه و ناسپاسی می کنم ...

خود دلیلش را می دانم چون بنده ات نمی بخشد ولی تو همیشه بخشنده ای ...

وچه آسان بارها فرصت جبرات و توبه می دهی و من ناسپاس چه آسان بارها و بارها آن را از دست می دهم ...

مرا ببخش... شرمسارم...