مهدی موعود در سایر ادیان

در سایر ادیان و کتب آسمانی از مهدی موعود چگونه یاد شده است؟

پاسخ: با تحقیق و جستجو در کتب ادیان و مذاهب آسمانی، به این نتیجه قطعی و مسلم می رسیم که اعتقاد به مهدی موعود اختصاص به مسلمانان ندارد، بلکه سایر ادیان و مذاهب نیز در این عقیده با مسلمین شریک می باشند. لطفا دقت کنید:

1- منابع زردشت: در «زند»، که کتاب مذهبی زردشتیان است، درباره انقراض اشرار و وراثت صالحان آمده است: «لشگر اهریمنان با ایزدان، دائم در روی خاکدان،

 

( صفحه 21)

 

محاربه و کشمکش دارند، و غالبا پیروزی با اهریمنان باشد؛ اما نه به طوری که ایزدان را محو منقرض سازند؛ چه در هنگام تنگی از جانب «اورمزد» که خدای آسمان است به «ایزدان» که فرزندان اویند، یاری می رسد و محاربه ی ایشان نه هزار سال طول می کشد؛ آنگاه پیروزی بزرگ از آن ایزدان می شود و اهریمنان را منقرض می سازند. و تمام اقتدار اهریمنان در زمین است و در آسمان راه ندارند، و بعد از پیروزی ایزدان، و برانداختن تبار اهریمنان، عالم کیهان به سعادت اصلی خویش رسیده، و بنی آدم بر تخت نیکبختی خواهند نشست.

و در کتاب «جاماسب نامه» آمده است که: «مردی بیرون آید از زمین تازیان، از فرزندان هاشم، مردی بزرگ سر و بزرگ تن و بزرگ ساق، و بر دین جد خویش بود، با سپاه بسیار، و روی به «ایران» نهد و آبادانی کند و زمین پر داد کند...»

و در جای دیگری آمده است: «سوشیانس (نجات دهنده بزرگ) دین را به جهان رواج دهد، فقر و تنگدستی را ریشه کن سازد، ایزدان را از دست اهریمن نجات داده، مردم جهان را هم فکر و هم گفتار و هم کردار گرداند.»

2-منابع هندی: در کتاب «شاکمونی» که از سردمداران کافران هند است و به عقیده پیروانش، پیامبر و صاحب کتاب آسمانیست، اشاره به وحدت دیانت در زمان آن پرچم دار روحانی جهان نموده گوید: «پادشاهی و دولت نیاز به فرزند سید خلایق دو جهان «کشن» (1) بزرگوار تمام شود، وی کسی باشد که بر کوههای مشرق و مغرب دنیا حکم براند و فرمان کند، و از سودان که زیر خط استوا است تا ارض تسعین که زیر قطب شمال است و ماوراء بحار را صاحب شود، و دین خدا یک دین شود، و دین خدا زنده گردد، و نام او ایستاده باشد و خداشناس باشد.»

 

( صفحه 22)

 

و نیز در کتاب «دید» که نزد هندیان از کتب آسمانی است، می گوید: «پس از خرابی دنیا پادشاهی در آخر الزمان پیدا شود، که پیشوای خلایق باشد، و نام او «منصور» (2) باشد، و تمام عالم را بگیرد و به دین خود آورد، و همه کس را از مؤمن و کافر بشناسد، و هرچه از خدا خواهد برآید.» (3) .

3-انجیل: «کمرهای خویش را بسته، چراغهای خود را افروخته بدارید، و شما مانند کسانی باشید که انتظار آقای خودشان را می کشند که چه وقت از عروسی مراجعت می کند، تا هر وقت که آید و در را بکوبد، بی درنگ برای او باز کنند، خوشا به حال آن غلامان که آقای ایشان چون آید ایشان را بیدار یابد... پس شما نیز مستعد باشید، زیرا در ساعتی که گمان نمی برید بسر انسان می آید.» (4) .

4- تورات: «و نهالی از تنه «یسی» بیرون آمده، و شاخه ای از ریشه هایش خواهد شکفت و روح خدا بر او قرار خواهد گرفت... مسکینان را به عدالت داوری خواهد کرد و به جهت مظلومان زمین به راستی حکم خواهد کرد... گرگ با بره سکونت خواهد کرد و پلنگ با بزغاله، و گوساله و شیر و پرواری با هم. و طفل کوچک آنها را خواهد راند... در تمامی کوه مقدس من، ضرری نخواهند کرد. زیرا که جهان، از معرفت خدا پر خواهد شد.» (5) .

5-زبور: شریران منقطع خواهند شد، و اما منتظران خداوند، وارث زمین خواهند شد. هان بعد از اندک زمانی شریر نخواهد بود. و در مکانش تأمل خواهی کرد و نخواهی بود. و اما حلیمان وارث زمین خواهند شد... و میراث آنها خواهد بود تا ابد الآباد.» (6) .

 

( صفحه 23)

 

 

پاورقی

(1) «کشن» به لغت هندی نام پیامبر اسلام (ص) است که در بشارت فوق فرزند برومندش را به نام ایستاده و خداشناس نامیده، چنانکه شیعیان او را قائم می خوانند.

(2) در برخی روایات «منصور» را یکی از اسماء حضرت مهدی (ع) خوانده اند.

(3) اقتباس از کتاب «ادیان و مهدویت»، محمد بهشتی، ص 18.

(4) انجیل لوقا، فصل 12، بندهای 35 و 36.

(5) تورات، اشعیانبی، فصل 11، بندهای 10-1.

(6) عهد عتیق، کتاب مزامیر، مزمور 37، بندهای 12-9 و 18-17.

 

 

سرشناسه : رج‍ال‍ی‌ ت‍ه‍ران‍ی‌، ع‍ل‍ی‍رض‍ا، 1346-

‏عنوان و نام پدیدآور : 100 پ‍رس‍ش‌ و پ‍اس‍خ‌ پ‍ی‍رام‍ون‌ ام‍ام‌ زم‍ان‌(ع‍ج‌) / ع‍ل‍ی‍رض‍ا رج‍ال‍ی‌ت‍ه‍ران‍ی‌.

‏مشخصات نشر : ‏ق‍م‌: ن‍ب‍وغ‌، 1375

‏مشخصات ظاهری : 283 ص.

‏یادداشت : چاپ پانزدهم و شانزدهم: 1386

سایه مرگ

مرگ، از نظر قرآن امرى وجودى است؛ یک انتقال و عبور از جهانى به جهان دیگر است و لذا در بسیارى از آیات قرآن، از «مرگ» تعبیر به «توفى» شده که به معناى بازگرفتن و دریافت روح به وسیله فرشتگان است.

در روایات اسلامى تعبیرهاى مختلفى درباره حقیقت مرگ آمده است: امام جواد علیه السلام مى‏فرماید: هُوَ النَّومُ الَّذى‏ یَأْتیکُمْ کُلَّ لَیْلَةٍ الّا انَّهُ طَویلٌ مُدَّتُهُ، لا یَنْتَبِهُ مِنه الّا یَوْمَ القِیامَةِ؛[1] مرگ همان خوابى است که هر شب به سراغ شما مى‏آید، جز این که مدتش طولانى است وانسان از آن بیدار نمى‏شود تا روز قیامت! از این که در مباحث مربوط به برزخ آمده که حالت اشخاص در برزخ متفاوت است، مى‏فهمیم که مرگ فنا و نابودى نیست.[2]

موت در معانى گوناگونى در قرآن آمده است:

الف) در مقابل قوه نامیه موجود در انسان، حیوانات و نباتات؛[3]

ب) از بین رفتن قوه احساس؛[4]

ج) از بین رفتن قوه عاقله (جهل)؛[5]

د) براى تشبیه هر امرى که زندگى را تیره کند (موت در این معنا غیر حقیقى است و به صورت مجاز به خاطر شباهت، به مرگ حقیقى اطلاق مى‏شود)؛[6]

ه) به معناى خواب؛[7]

و) در مقابل حیات و از بین رفتن قوه حیوانى و جدایى روح از بدن.[8]

فلسفه و هدف مرگ و حیات، آزمایش انسان است‏ .

تفاوت مرگ و خواب :

الف) مردن مثل خواب است؛

ب) همان‏طور که انسان در خواب متوجه چیزهایى است، در مرگ و پس از مرگ نیز متوجه چیزهاى بیشترى مى‏شود.

در مورد قسمت اول، این توضیح لازم است که مرگ و خواب، شباهت بسیارى به هم دارند، ولى یک تفاوت عمده و اساسى میانشان هست که آنها را از هم متمایز مى‏سازد و آن این‏که خداوند هم در مرگ و هم در خواب روح انسان را قبض مى‏کند، امّا در مرگ دیگر روح به بدن باز نمى‏گردد و دستگاه مغز آدمى تعطیل مى‏شود، ولى در خواب، فقط بخشى از دستگاه مغز تعطیل مى‏شود و روح دوباره به بدن باز گردانده مى‏شود: «اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَ الَّتِى لَمْ تَمُتْ فِى مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِى قَضَى‏ عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الْأُخْرَى‏ إِلَى‏ أَجَلٍ مُّسَمًّى»[9]؛ خداوند ارواح را به هنگام مرگ به تمامى باز مى‏ستاند و ارواحى را که نمرده‏اند نیز به هنگام خواب مى‏گیرد؛ سپس ارواح کسانى را که فرمان مرگ آنها را صادر کرده، نگه مى‏دارد و ارواح دیگرى را [که باید زنده بمانند] تا سرآمد [وقت‏] معیّنى باز مى‏گرداند.

به این ترتیب، روشن مى‏شود که خواب برادر مرگ و شکل ضعیفى از آن است. از امام جواد علیه السلام سؤال شد مرگ چیست؟ فرمود: مرگ همان خوابى‏است که هر شب به سراغ شما مى‏آید، جز این‏که مدّتش طولانى است و انسان از آن بیدار نمى‏شود تا روز قیامت.[10]

در مورد قسمت دوم سؤال، باید چنین توضیح داد: چنان‏که انسان در خواب چیزهایى را متوجه مى‏شود، پس از مرگ نیز در مقیاس وسیع‏تر مسائل را مى‏فهمد. وقتى انسان مى‏میرد، پرده از مقابل چشمان او کنار مى‏رود و عالَمى فراتر از عالم دنیا را مشاهده مى‏کند. در آن عالَم، محدودیت‏هاى این عالم وجود ندارد و زمان و مکان در آن‏جا مطرح نیست. زندگى آخرتى در مقایسه با زندگى دنیایى، بسیار عمیق‏تر و پر دامنه‏تر است‏.

روح انسان مى‏تواند در خواب اخبار قیامت و آینده دور را به دست آورد و از آن جا خبر گیرد. از برخى آیات قرآن استفاده مى‏شود که پاره‏اى از خواب‏ها انعکاسى از آینده دور یا نزدیک است. آیات 36 تا 43 سوره یوسف، رؤیاى پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله که در سوره فتح آیه 27 آمده و خواب حضرت ابراهیم که در سوره صافات آیه 102 آمده، از جمله این آیات است. از این آیه‏ها استفاده مى‏شود که دستگاه گیرنده حساس روح آدمى، از طریق ارتباط مرموزى، مى‏تواند از حوادث آینده خبر آورد. خواب در اسلام حرکت روح به سوى عالم ارواح شمرده شده است.

روح انسان در عالم خواب، قالب مثالى (برزخى) به خود مى‏گیرد و به پرواز در مى‏آید و عوالمى را سیر مى‏کند که در بیدارى میسر نیست؛ این آگاهى بستگى به تکامل روحى افراد دارد، لذا تنها بعضى از ارواح به آنها آگاه مى‏شوند؛ همان گونه که براى برخى از اولیاى خداوند متعال در بیدارى نیز چنین چیزى ممکن مى‏باشد.

نام کتاب: پرسمان قرآنى معاد

نویسنده: سید على هاشمى نشلجى‏

موضوع: پرسش و پاسخ قرآنى برزخ و عالم آخرت‏

زبان: فارسى‏

تعداد جلد: 1

ناشر: موسسه بوستان کتاب‏

مکان چاپ: قم‏

سال چاپ: 1386

نوبت چاپ: چهارم‏

---

[1] ( 2). بحار الانوار، ج 6، ص 155

[2] ( 1). ر. ک: تفسیر نمونه، ج 22، ص 261- 264

[3] ( 4). فرقان، آیه 49

[4] ( 5). مریم، آیه 66

[5] ( 6). انعام، آیه 122

[6] ( 7). آل‏عمران، آیه 119

[7] ( 8). زمر، آیه 42

[8] ( 9). آل عمران، آیه 185؛ زمر، آیه 30؛ ر. ک: فیروز آبادى، بصایر، همان، ص 338- 536

[9] ( 1). زمر، آیه 42

[10] ( 2). بحارالانوار، ج 6، ص 155؛ ر. ک: تفسیر نمونه، ج 22، ص 261-/ 263 و ج 5، ص 272- 273

غیبت

لطفا اونایی که مثل من بی جنبه هستن و فقط اون موردهایی که به نفعشون هست رو آویزه گوش میکنن ، نخونن !

154- باب موارد جواز غیبت کردن‏

1-^[1] داود بن سرحان گوید: از امام صادق (ع) پرسیدم: غیبت چیست؟ فرمود:

غیبت عبارت است از گفتن چیزى در مورد امور دینى برادرت که وى انجام نداده و انتشار چیزى بر علیه او که خداوند آن را برایش مخفى نگه داشته و حدّى اقامه نکرده است.

2-^[2] عبد الرحمن بن سیابه گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که مى‏فرمود:

غیبت آن است که در باره برادرت چیزى بگویى که خداوند بر او پوشانده است، امّا گفتن امور ظاهرى مانند صفات تند خویى، شتابزدگى و مانند آنها، غیبت نیست، ولى گفتن چیزى را که در او نیست بهتان و افتراست.

3-^[3] یحیى ازرق گوید: که امام موسى کاظم (ع) به من فرمود: هر که پشت سر مردى چیزى را که در اوست و مردم هم مى‏دانند بگوید از او غیبت نکرده است، و اگر صفاتى را ذکر کند که در اوست ولى مردم نمى‏دانند از او غیبت کرده و اگر صفاتى را که در او نیست بگوید به او بهتان زده است.

4-^[4] امام صادق (ع) فرمود: هر گاه فاسق فسق خود را آشکار کند، در بین مردم آبرو ندارد، و غیبتش جایز است 5-^[5] امام صادق (ع) از پدرش نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: سه شخص بین مردم آبرو ندارند 1- بدعت گذار 2- رهبر ستمگر، 3- فاسقى که آشکارا فسق نماید.

آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام (ترجمه وسائل )، ص: 206

6-^[6] امام صادق (ع) در مورد آیه‏ لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ‏ خداوند دوست نمى‏دارد بلند کردن صدا به بدى را مگر در مورد کسى که مورد ستم واقع شده باشد. فرمود: هر که گروهى را به مهمانى دعوت کند ولى از آنها خوب پذیرایى نکند جزء ستمگران است، و آنچه مهمانان از بدى پذیرایى او بازگو کنند، گناهى ندارد.

7-^[7] در تفسیر مجمع البیان در تفسیر آیة: لا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ‏^[8] امام صادق (ع) فرمود: چون بر کسى مهمان وارد شود و او از مهمان خوب پذیرایى نکند. براى مهمان اشکال ندارد پذیرایى بد میزبان را بازگو کند، (یعنى غیبت محسوب نمى‏شود)

نام کتاب: آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام( ترجمه وسائل الشیعة)

نویسنده: شیخ حر عاملى، محمد بن حسن‏

تاریخ وفات مؤلف: 1104 ق‏

مترجم: فارابى، محمد على و عباسى على کمر، یعسوب‏

محقق / مصحح: ندارد

موضوع: اخلاق‏

زبان: فارسى‏

تعداد جلد: 1

ناشر: آستان قدس رضوى. بنیاد پژوهشهاى اسلامى‏

---

[1] ( 1)( باب 154:) اصول کافى، ص 472، 473

[2] ( 2) اصول کافى، ص 472، 473

[3] ( 3) اصول کافى، ص 472، 473

[4] ( 4) مجالس شیخ صدوق، ص 24.

[5] ( 5) قرب الاسناد، ص 82.

[6] ( 6) تفسیر عیاشى، ج 1 ص 283.

[7] ( 7) مجمع البیان، ج 3، ص 131.

[8] ( 8) النساء- 148.

عطسه

سلام این مطالب رو توی کتاب خوندم و به نظرم جالب اومد چون اکثر ما روزانه به نوعی باهاش درگیریم :

57- باب استحباب دعا براى عطسه‏کننده مسلمان‏

1-^[1] امام صادق (ع) فرموده: فرد مسلمان نسبت به برادر مسلمان خود داراى حقوقى است. 1- وقتى او را ملاقات مى‏کند سلام کند. 2- در موقع بیمارى از او عیادت کند. 3- در غیاب او دوستى خالص باشد. 4- هنگام عطسه کردن برایش دعا کند، عطسه‏کننده بگوید

«الحمد للَّه ربّ العالمین، لا شریک له»

. و برادر مسلمانش بگوید:

«یرحمک اللَّه»

و او در پاسخ بگوید

«یهدیکم اللَّه و یصلح بالکم»

(خدا شما را هدایت کند و زندگى شما را بهبود بخشد). 5- دعوتش را بپذیرد. 6- وقتى بمیرد جنازه‏اش را تشییع کند.

2-^[2] امام صادق (ع) از رسول خدا (ص) نقل فرموده است: هر گاه شخصى عطسه کرد به او دعا کنید و لو از پشت جزیره [از راه دور] باشد.

3-^[3] در روایت دیگرى آمده است: اگر چه از آن طرف دریا باشد.

آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام (ترجمه وسائل )، ص: 74

4-^[4] اسحاق بن یزید و معمّر بن أبى زیاد و ابن رئاب گویند: در نزد امام صادق (ع) نشسته بودیم که مردى عطسه کرد هیچ کس دعا نکرد، حضرت برایش دعا کرد و فرمود: «سبحان اللَّه» چرا دعا نکردید؟ از حقوق مسلمان بر برادرش این است که 1- وقتى مریض شود از او عیادت کند. 2- دعوت او را بپذیرد. 3- در تشییع جنازه‏اش حاضر شود. 4- موقع عطسه کردن به او دعا کند.

5-^[5] داود بن حصین گوید: با چهارده نفر نزد امام صادق (ع) بودیم امام (ع) عطسه کرد هیچ کس سخن نگفت، امام فرمود: چرا دعا نکردید؟ از جمله حقوق مؤمن بر مؤمن آن است که 1- هر گاه مریض شود از او عیادت کند. 2- وقت مرگ در تشییع جنازه‏اش شرکت نماید. 3- موقع عطسه کردن به او دعا کند. 4- دعوت او را بپذیرد.

58- باب نحوه دعا کردن براى عطسه و پاسخ دادن‏

1-^[6] سعد بن ابى خلف گوید: امام باقر (ع) عطسه کرد به آن حضرت گفته شد «یرحمک اللَّه» (رحمت خدا بر تو باد). امام در پاسخ فرمود: «

یغفر اللَّه لکم و یرحمکم‏

» (خدا شما را بیامرزد و رحمت کند). هر گاه شخصى در نزد او عطسه مى‏کرد مى‏فرمود:

«یرحمک اللَّه عزّ و جلّ»

. 2-^[7] امام محمّد باقر (ع) فرمود: هر گاه شخصى عطسه کند باید بگوید:

«الحمد للَّه لا شریک له»

(سپاس خدایى را که شریکى براى او نیست) و کسى که براى او دعا مى‏کند باید بگوید: «یرحمک اللَّه»

(خدا تو را رحمت کند). و عطسه‏کننده در پاسخ بگوید:

«یغفر اللَّه لک و لنا»(خدا تو و ما را بیامرزد). (و آن حضرت فرمود) از رسول خدا در باره آیه‏اى از قرآن‏

                 آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام (ترجمه وسائل )، ص: 75

 یا چیزى که در آن نام خدا باشد سؤال شد، فرمود: هر چه نام خدا و یاد خداى عزّ و جلّ در آن باشد نیکوست.

3-^[8] در کتاب خصال شیخ صدوق از حضرت على (ع) نقل شده است: هر گاه کسى از شما عطسه کرد پس برایش دعا کنید و بگویید: «یرحمکم اللَّه»(خدا شما را بیامرزد). و او بگوید:

«یغفر الله لکم و یرحمکم» (خدا شما را بیامرزد و رحمت کند). زیرا خداوند فرموده است: «چون کسى به شما تحیّت گفت، پس تحیّت دهید به خوبتر از آن یا ردّ کنید همان را»^[9]

61- باب استحباب تکرار دعاى عطسه‏هاى پى در پى تا سه مرتبه‏

1-^[10] امام باقر (ع) فرمود: هر گاه شخصى تا سه مرتبه عطسه کند به او دعا کن و اگر بیشتر شد دعا لازم نیست.

2-^[11] امام جعفر صادق (ع) نقل کرده است که حضرت على (ع) فرمود: براى عطسه‏کننده تا سه مرتبه‏

«یرحمکم اللَّه» بگو و اگر از سه مرتبه تجاوز کند نیازى به دعا نیست.

3-^[12] در حدیث دیگرى آن حضرت فرموده است: اگر از سه عطسه تجاوز کند به او گفته شود «شفاک اللَّه»

آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام (ترجمه وسائل )، ص: 77

(خدا تو را شفا دهد) زیرا آن عطسه در اثر بیمارى است.

63- باب استحباب صلوات بر محمّد و خاندانش براى کسى که عطسه مى‏کند یا مى‏شنود

1-^[13] ابن ابى عمیر از یکى از دوستانش نقل کرده است: مردى نزد امام باقر (ع) عطسه کرد و گفت‏ «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ» امام (ع) به او دعا نکرد و فرمود: «از حقّ ما کاست». سپس گفت هر گاه کسى از شما عطسه کند بگوید:

«الحمد للَّه ربّ العالمین، و صلّى اللَّه على محمد و اهل بیته». آن مرد این دعا را گفت و امام براى او دعا کرد.

2-^[14] امام صادق (ع) فرمود: هر که عطسه‏اى بشنود و «الحمد للَّه» بگوید و صلوات بفرستد به درد چشم و درد دندان گرفتار نخواهد شد؛ سپس فرمود: اگر عطسه‏اى بشنوى این دعا را بگو اگر چه بین تو و او دریایى فاصله باشد.

 

3-^[15] جابر گوید: امام باقر (ع) فرمود: عطسه نیکوست، به جسم فایده مى‏رساند و خداى عزّ و جلّ را به یاد مى‏آورد، به امام گفتم در نزد ما گروهى هستند که مى‏گویند: براى پیامبر نصیبى از دعاى عطسه نیست، امام فرمود: اگر دروغ بگویند شفاعت محمّد (ص) به آنها نخواهد رسید.‏

آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام (ترجمه وسائل )، ص: 79

4-^[16] امام صادق (ع) فرمود: هر کس عطسه کند و دستش را بر تیغه بینى بگذارد و بگوید:

«الحمد للَّه ربّ العالمین، حمدا کثیرا کما هو اهله، و صلّى اللَّه على محمّد النبىّ و آله و سلّم»

سپاس و ستایش فراوان خداى را که پروردگار جهانیان و شایسته حمد است، و درود خدا بر پیامبر و خاندانش، پرنده کوچکى از بینى او خارج شده تا زیر عرش پرواز مى‏کند و تا روز قیامت براى او طلب آمرزش مى‏نماید.

66- اگر گفتارى با عطسه مقارن باشد جایز است آن عطسه را دلیل بر راستى سخن گوینده دانست‏

1-[17] امام صادق (ع) از پیامبر (ص) نقل فرموده است: عطسه دلیل بر راستى گفتار گوینده است.

2-[18] و نیز آن حضرت از پیامبر (ص) نقل فرموده است: اگر کسى سخن بگوید و در همان حال فردى عطسه بزند گواه بر درستى گفتار اوست.

نام کتاب: آداب معاشرت از دیدگاه معصومان علیهم السلام( ترجمه وسائل الشیعة)

نویسنده: شیخ حر عاملى، محمد بن حسن‏

تاریخ وفات مؤلف: 1104 ق‏

مترجم: فارابى، محمد على و عباسى على کمر، یعسوب‏

محقق / مصحح: ندارد

موضوع: اخلاق‏

زبان: فارسى‏

تعداد جلد: 1

ناشر: آستان قدس رضوى. بنیاد پژوهشهاى اسلامى‏

---

[1] ( 4)( باب 57:) اصول کافى، ص 617( العطاس و التّسمیت).

[2] ( 5) اصول کافى، ص 617( العطاس و التّسمیت).

[3] ( 6) اصول کافى، ص 617( العطاس و التّسمیت).

[4] ( 4) اصول کافى، ص 617( العطاس و التسمیت).

[5] ( 5) اصول کافى، ص 617( العطاس و التسمیت).

[6] ( 1)( باب 58:) اصول کافى، ص 618( العطاس).

[7] ( 2) اصول کافى، ص 618( العطاس).

[8] ( 3) خصال صدوق، ج 2، ص 168.

[9] ( 4)\i وَ إِذا حُیِّیتُمْ بِتَحِیَّةٍ فَحَیُّوا بِأَحْسَنَ مِنْها أَوْ رُدُّوها،\E نساء/ 86

[10] ( 6)( باب 61:) اصول کافى، ص 619.( العطاس)

[11] ( 7) خصال صدوق، ص 63.

[12] ( 8) خصال صدوق، ص 63.

[13] ( 1)( باب 63:) اصول کافى، ص 618 و 619( العطاس).

[14] ( 2) اصول کافى، ص 618 و 619( العطاس).

[15] ( 3) اصول کافى، ص 618 و 619( العطاس).

[16] ( 4) اصول کافى، ص 618( العطاس).

[17] ( 2)( باب 66:) اصول کافى( العطاس).

[18] ( 3) اصول کافى( العطاس).

نماز غفیله

نماز غفیله

از جمله نمازهای مستحب که بین نماز مغرب و عشا خوانده می‏شود «نماز غفیله» است که

 

دو رکعت است و وقت این نماز بنا بر احتیاط بعد از نماز مغرب است تا هنگامی که سرخی

 

خورشید از سمت مغرب به کلی ناپدید شود. بنابراین وقت نماز غفیله بنا بر احتیاط تا یک

 

ساعت و نیم بعد از مغرب است و اگر بخواهد بعد از این زمان بخواند به قصد رجا و به امید ثواب

 

باشد.

 

در رکعت اول نماز غفیله باید پس از حمد به جای سوره، این آیه خوانده شود:

 

الف- "وَ ذَالنُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَی فِی‎الظُّلُمَاتِ أَنْ لَاإِلَهَ‎إِلاَّأَنْتَ

 

سُبْحَانَک إِنِّی کنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ."

 

و در رکعت دوّم پس از حمد به جای سوره این آیه را بخواند:

 

ب- "وَ عِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَیْبِ الَّتِی لَا یعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَ یعْلَمُ مَا فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ مَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِ

 

الاَّ یعْلَمُهَا وَ لَا حَبَّةٍ فِی ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَ لاَ رَطْبٍ وَ لَا یَابِسٍ إِلاَّ فِی کتَابٍ مُبِینٍ.

 

و در قنوت آن بگوید:

 

ج- «أَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْئَلُک بِمَفَاتِیحِ الْغَیْبِ الَّتِی لَا یعْلَمُهَا إِلاَّ أَنْتَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍوَآلِهِ وَ أَنْ

 

تَفْعَلَ بِی کذَا وَ کذَا» و به ‌جای عبارت «کذَا وَ کذَا» حاجات خود را به زبان آورد و بعد از آن بگوید:

 

د- «أَللَّهُمَّ أَنْتَ وَلِیُّ نِعْمَتِی وَ الْقَادِرُ عَلَی طَلَبَتِی تَعْلَمُ حَاجَتِی فَأَسْئَلُک بِحَقِّ مُحَمَّدٍوَآلِ‎مُحَمَّدٍ

 

عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلَامِ لَمَّا قَضَیتَهَا لِی» 

و دوباره می تواند حاجت خود را بگوید.